ben sanırım dört senelik olan askerlik tecilimi altı sene geçmesine rağmen yineletmedim, o geldi bugün aklıma. yarın bir gün mışıl mışıl uyuduğum yatağımdan ani bir zil sesiyle kalkıp don paça üniformalı adamların karşısına çıkarsam ne yaparım bilmiyorum. bir de rivayet midir bilmem askerin kapıya dayandığı durumlarda hazırlanıp çıkman için yarım saatin varmış. hazırlanıp, bavul yapıp, sevdiklerinle vedalaşıp sabahın soğuğunda birliğine götürülmek üzere kolkola yürüyormuşsun onlarla. gerçi halen ve inatla öğrenciyim, ne adresime kağıt geldi ne bir uyarı oldu ama düşününce fena oldum. naparım ki ben yarım saatte? sırf beş dakika lavabo karşısında dikilmem gerek bir kere, yüzümü yıkayıp açılana kadar. sonra hızla mutfağa koşup hazırda ne varsa bir şeyler yemeliyim. hatta üzerine sigara yakmalıyım. etti on beş dakika. ağzımda sigarayla pantalon ve çorap giysem sonra, yatağın üzerinde oturup sigarayı bitirsem. yirmi dakikayı geçti tabi, acele etsem biraz. üzerime bir şeyler geçirip ayna karşısında diş fırçalasam, etti yirmibeş dakika. hızlıca montumu giyip bavul hazırlamam bir dünya rekoru kırıp guinness'e gireceğim düşünülürse beş dakika sürsün diyelim. en iyi ihtimalle yarım saat oldu bile zaten. artık telefonun yanına da bir not bırakır öyle giderim, napiyim?

"askere gittim. bir ihtimal gelicem."

aslında fikir beyan edip askerlikten muaf olmak ta vardır belki. mesela beni götürenlere yolda "ben pasifistim yahu?" desem, şöyle bir tavrımı koysam anlayış gösterip evime yollarlar mı beni? yoksa pasif kelimesinin azizliğine uğrayıp yanlış anlaşılır, hepten mi perişan olurum? bu evden yarım saatte çıkabilmekten daha berbatmış gerçi, saçmalamamak gerek. bırak konuşmak, arkaya dönüp bakmak bile geçmemeli akıldan. en iyisi hiç bir şey söylemeden önüne bakarak sadece gitmek. yazdığın notu o telaşla çıkarken cebinde unuttuğunu farketsen bile.